و ناگهان دیدم در کنار فرعون ها و قارون ها که به بردگیمان

می خریدند و به بیگاریمان می کشیدند، دیگرانی نیز به نام

جانشینان پیامبران سرکشیدند، روحانیان رسمی.

ای آزادی من از ستم بیزارم ،از بند بیزارم، از زندان بیزارم، از باید بیزارم، از هر چه و هر که تو را در بند می کشد بیزارم.ای آزادی کاش با تو زندگی می کردم، با تو جان می دادم، کاش در تو می دمیدم، در تو دم می زدم، در تو می خفتم، بیدار می شدم، می نوشتم، می گفتم، حس می کردم، بودم.

ای آزادی، مرغک پرشکسته زیبای من، کاش می توانستم تو را از چنگ سازندگان شب و تاریکی و سرما،سازندگان دیوارها و مرزها و زندانها و قلعه ها رهایت کنم،کاش قفست را می شکستم و در هوای پاک بی ابر بی غبار بامدادی پروازت می دادم اما …

نکند ما نیز فقیر باشیم.....!!

فقر  همه جا سرمیکشد ...

آدم گرسنه فقیر است،

 آدم عریان فقیر است،

آدم خسیس هم که شمش های طلا 

 را پنهان میکند  فقیر است،

 آدم بی پول  فقیر است،

 آدم بی غذا  فقیر است،

 آدم کج ذهن هم فقیر است،

 آدم بی مطالعه که روی کتابهایش 

 گرد و خاک نشسته هم فقیر است،

 جامعه بی روزنامه  فقیر است،

 جامعه ای که بر روی کتیبه سه هزار ساله اش 

 یادگاری نوشته اند فقیر است،

 آدم بی فرهنگ که پوست موز خود را

 از پنجره اتومبیل به خیابان پرت می کند هم فقیر است،

 فقر ،  همه جا سر میکشد ...

 آدمی که شب را بی غذا به صبح می رساند

 فقیر است و همسایه او فقیرتر،

آدمی که روز را بی اندیشه سر می کند فقیر است

 و دوست او فقیرتر...

 میخواهم  بگویم ...

 فقر  همه جا سر میکشد ...

 فقر ،تنها گرسنگی نیست ...  

 فقر ، تنها عریانی  هم  نیست ...

 فقر ،  گاهی زیر شمش های طلا خود را پنهان میکند ...

 فقر ، چیزی را  " نداشتن " است ،

 ولی  ، آن چیز تنها پول نیست ...

 طلا و غذا نیست  ...

فقر ،ذهن ها را مبتلا میکند ... 

هرگز از دوباره جان گرفتن ابلیس بی جان شده،غافل مباش!

که انقلاب،پس از پیروزی نیز،همواره در خطر انهدام است ،در خطر ضد انقلاب است؛

 مارهای سرکوفته،در گرمای فتح و غفلت جشن و غرور قدرت، باز سر بر می دارند،رنگ

عوض می کنند،

 نقاب دوست می زنند ، از درون منفجر می کنند،غاصب همه ی دست آوردهای انقلاب می شوند

و میراث خوار مجاهدان و تعزیه خوان شهیدان !

 پیروزی تو را به آسودگی نکشاند .

 زمام منی را به دست گرفتی، سلاح را از دست مگذار،

 که ابلیس را اگر از در برانی ، از پنجره باز میگردد،

 در بیرون بکوبی،

 در درون سر برمی دارد ،

 در جنگ ناتوان کنی ،

 در صلح توان می یابد ،

 در منی نابود کنی در من نابودت میکند،…

 و چه می گویم ؟ وسواس هزار نقاب دارد ،

 در جامعه ی سیاه کفرعریانش کنی ،

 ردای سبز دین بر تن می کند،

 در چهره ی شرک رسوایش کنی ،

 نقاب توحید بر چهره می زند،

  بتخانه را بر سرش ویران کنی ،

 در محراب خانه می کند!!!!

 در بدر خونش را بریزی ،

 درکربلا انتقام می گیرد ،

 در خندق مدینه شمشیر بخورد ،

 در مسجد کوفه پاسخ می گوید،

 در احد ،بت حبل را از دستش بگیری ،

 در صفین ،

 قرآن ِ اللّه را بر سر دست می گیرد!!! 

ما اکنون، به ظاهر برای کسی بیگاری نمی کنیم، آزاد شده ایم،

 بردگی برافتاده است !!

 اما به بردگی یی بدتر از سرنوشت تو محکوم شده ایم.

  اندیشه ما را برده کرده اند. دلمان را به بند کشیده اند و اراده مان را تسلیم کرده اند،

 و ما را به عبودیتی آزادگونه پرورده اند و با قدرت علم، جامعه شناسی، فرهنگ، هنر، آزادیهای جنسی، آزادی مصرف و عشق به برخورداری و فرد پرستی، از درون و از دل ما، ایمان به هدف، مسئولیت انسانی و اعتقاد به مکتب او را پاک برده اند.

و اکنون برادر، ما در برابر این نظام های حاکم، کوزه های خالی زیبایی شده ایم که هر چه می سازند، می بلعیم !!!